Hakikatli sevgili

Hakikatli sevgili

Aşk ve sevgi… Tecellisi gönülde beliren, gönlü muhatap alan duygular...
Buna, insanı anlamlandıran beşerî, İlahî ve mecazî boyutta telvinler de
denilebilir.

Belki biri diğerinin vasıtası, diğeri ötekinin hedefi. Asıl hedefe giden yolda kah temrin, kah oyalanıp aldanma…

Aşk ve sevgi… İçinde mahabbet, alâka, yakınlık, dostluk, meveddet,
mürüvvet ve daha pek çon insanî hasletlerin gizlendiği dünya… Bazen
şefkatin, bazen himayenin, bazen merhametin adı. İlahî anlamda yalnızca
bir hedefe, Sevgili’ye bakmak, beşeri anlamda ise aynı hedefe birlikte
bakmak…

Sevgililer günü diye bir icad var artık. Bize dışarılardan dayatılmış
bir anlayış… Ve aşkın yalnızca beşeri boyutunu görüyor; başka sevgileri
ve sevgilileri de hariçte tutuyor. Evet… Varsayalım ki biz de bu mânâda
“sevgili” diyeceğimiz kişiyi, can yoldaşımızı hatırlayacağız; onu
hediyelerle, çiçeklerle hatırlamadan evvel kalbimizde hatırlamaya kim
itiraz edebilir?!.. Üstelik bunu bir gün değil, her gün yapmamız
gerektiğini ihtara hacet var mıdır?!.. İşte bu daimi hatırlamadır ki
bizi ismete, ahlaka, nezahete ve necata götürür. Bu da bizim, canına
sevgili arayan behîmî yanımızı yontup sevgili için can götüren insanî
hasletimizi teraziye koyacaktır. Örnek mi istiyorsunuz; beraber
okuyalım:

Canı için sevgili isteyenin hikâyesi

Vaktiyle bir padişahın çok güzel bir kızı vardı. Garibanın biri onu
görmüş ve âşık olmuştu. Her nereye gitse sevdiğinden bahsediyor, aşkını
anlatıyor, sabredemiyor, çırpınıyor, ah çekiyor, halkı kendine
acındırıyordu. Öte yandan şehirde haber çabuk yayıldı ve sultan bunu
duyunca âşıkı huzura getirtip,

-Ya ülkemi terk eder gidersin, dedi, ya da kelleni vurdurtacağım, kararını hemen ver.

Zavallı adam, düşündü, taşındı ve gitmeye karar verdi. Sultan ise adamın cevabını duyunca cellatları çağırttı. Vezir dedi ki:

-Hünkarım, neden suçsuz birinin kellesini vurdurttunuz?

-Çünkü gerçek bir âşık değildi o, sahtekardı. Eğer gerçekten âşık
olsaydı başının kesilmesini seçerdi. Eğer başının kesilmesini seçseydi,
tahtımdan kalkıp onu yerime oturtacaktım.

İhtar: Hayatını sevgilisinden daha çok seven kişi aşk davasına kalkışmamalı.

Sevgili için can isteyenin hikâyesi

Vaktiyle bir padişahın çok güzel bir kızı vardı. Uzun saçlı bir
delikanlı ona âşık oldu. Geceleri hasretiyle ah ediyor, gündüzleri
sarayın kapısını gözlüyor, o nereye giderse atının ardından sürüklenip
gidiyor, koşuyor, gözlerinden yağmur gibi yaşlar akıtıyordu. Bu yüzden
sultanın çavuşlarından durmadan eziyet görüyor, dayak yiyor, ama bir
kerecik olsun feryad etmiyor, ah demiyordu. Halk bu olup biteni
gördükçe kah delikanlıyı ayıplıyorlar, kah sultanın insafsızlığına
söyleniyorlardı. İçlerinden bir tanesi bile delikanlıyı kıza layık
görmüş değildi. Nihayet kız, babasına,

-Bu bela niceye dek sürecek, dedi; beni bu halden kurtar, artık utanıyorum.

Sultan bunun üzerine o delikanlının tutulup derhal şehir meydanına
getirilmesini, orada saçlarından bir atın ayağına bağlanıp bedeni
paramparça olana dek sürükletilmesini ferman etti. Halk, yürekleri
parçalanarak meydana toplandılar, göz yaşları toprağı kızıl güllere
benzetmekteydi. Ve nihayet sultan da kızı uğrunda can feda edecek
olanın halini görmek istiyordu. Herkes hazır olunca bir asker,
delikanlının saçlarından tutup hazırlanan atın ayağına bağlamak üzere
sürüklerken aniden kurtuldu ve padişahın huzuruna koşup eteğine yapıştı:

-Ey âleme adalet veren sultan, dedi; senden bir dileğim var, bir parçacık beni dinle!...

Sultan hışımla karşılık gösterdi:

-Canını bağışlamamı istiyorsan, nafile; şu anda seni öldürtmekten daha
önemli bir arzum yok. Saçımdan sürükletme, bir anda öldürecek bir yol
tut diyeceksen, ahdettim, senin kanını at nallarına çiğneteceğim. Bir
zaman için bana aman ver diyeceksen, bu da mümkün değil, çünkü toplanan
halka karşı küçük düşmüş olurum. Yok kızımla birkaç dakika olsun yalnız
kalayım diyeceksen, onun bir tek tel saçını bile sana reva görmem,
artık onun yüzünü göremeyeceksin.

-Hayır, ey her yaptığını güzel yapan sultan, dedi delikanlı, canımı
bağışlamanızı istemiyorum sizden. Hiçbir an mühlet de dilenmiyorum
hatta. Kızınızı bana göstermeyeceklerini de artık biliyorum. Atların
ayağı altında sürüklenme konusuna gelince, buna da itirazım yok. Benim
sizden isteğim tamamen başka.

-Söyle o vakit nedir dileğin?

-Elbette bugün beni öldürecek, at nalları altında hor ve hakir bir
halde kanımı toprağa karıştıracaksın. Dileğim o ki beni onun atının
ayağına bağlayıp sürüklet. Çünkü ben o ay yüzlünün yolunda ölünce ancak
diri olabilirim.

Sultan, onu bağışladı ve kızıyla evlendirip ölü gönlüne can verdi.

Aşağıdaki satırlar, gerçek sevgilerin cazibe merkezi, yüreklerin en
hassas süveydalara açılan kapısını ve Sevgililer Sevgilisi’nin ruh ve
beden yapısını anlatır ki Hakanî Mehmed Bey tarafından yazılan Hilye-i
Saadet adlı kitaba göre düzenlenmiştir.

En Sevgili’nin hilyesi...

“ Saçı fazla uzun olmazdı ve tam kıvırcık denilmeyecek derecede dalgalı
idi. Saçını ortadan ayırır ve dört bölük halinde; ikisini omuzlarına,
ikisini de kulaklarına doğru bırakırdı. Bazan kulaklarını açıkta
bıraktığı da olurdu. Bu saçlar, misk gibi siyah renkli ve güzel kokulu
idi.

Her iki mânâda alnı açıktı. Bu alın genişçe ve buğday renkli idi. Ancak ortasında daima bir nur parlardı.

Yüzü değirmi idi. Ona dikkatle bakılamazdı. Parlak bir çehresi vardı.
Ayın ondördü gibi parlardı. Dolgun veya şişman olmadığı gibi kuru ve
zayıf bir yüz de değildi. Yanakları ne etli ne de çöküktü. Yüzünün
aklığı içinde yanaklarının kırmızısı gâlip idi. Terlediği zaman üzerine
çiğ tâneleri kondurmuş gülü andırırdı. Öfkesi ve memnûniyeti, yüzünden
anlaşılabilirdi. Uzun, ince ve hilal kaşlı idi. Kaşlarının ucunda
kıvrım vardı. İki kaşı arasında tüy yok idi ve bembeyaz görünürdü.

Kirpikleri siyah ve uzun idi.

Gözünde ezelden bir sürme mevcuttu. Beyazı katı beyaz; karası kapkara
idi. Gözleri geceleyin de gündüz gibi görürdü. İlahî aşkın eseri bazan
gözlerinde kızarıklık oluştururdu. Baktığı zaman karşısındaki kişi
nazarına dayanamaz ve gözlerine dikkatle bakamazdı.

Burnu mütenasip idi. İki kaşına yakın olan kısmı bir parça yüksekçe idi. Koku almakta çok hassastı.

Ağzı ne çok büyük; ne de çok küçük idi.

Dişleri aralıklı olup üst üste değildi. İnci gibi bembeyazdı.
Konuşurken ön dişleri arasından bir nur çıkar gibi görünürdü. Güldüğü
zaman dişleri dolu taneleri gibi parlardı.

Gülüşü tebessümden ibaretti. Kahkaha ile gülmekten hayâ ederdi. Eğer
kahkaha ile gülecek olsa Arş-ı Âlâ titrerdi. Bu sebeple ömrü boyunca
hiç kahkaha ile gülmedi.

Çenesi yuvarlak idi.

Sakalı sık ve siyah idi. Ömrü boyunca sakalında yalnızca 17 kılı ağarmıştı. Her yeri aynı uzunlukta kesilirdi.

Boynu ve gerdanı bembeyaz idi. Bu boyun, ne uzun; ne kısaydı. Gerdanı çok güzel görünüşlüydü.

Pazuları etli ve beyaz idi.

Omuzları genişti. Üzerinde tek tük kıllar mevcut idi. Yassı yağrınlı
olup yağrının ortası etli idi. Nübüvvet mührü onun iki kürek kemiği
arasında ve sağ omzuna yakın bir yerde bulunuyordu. Bu mühür, siyaha
çalan sarı renkte olup çeyrek altın büyüklüğünde bir ben idi. Üzerinde
dik duran siyah kıllar var idi.

Beden olarak ince yapılıydı. Vücut yapısının bir benzeri daha
yaratılmamıştır. Giyecek olarak en çok beyaz; sonra yeşil rengi tercih
ederdi. Yazın ince atlas kumaş; kısın yün giyerdi. Elbisesi asla
gösterişli olmazdı. Ömrü boyunca aynı anda iki elbiseye birden sahip
olmadı.

Bir yere yöneldiği zaman bedeniyle birlikte döner, asla başını
çevirerek bakmazdı. Başını çevirip bakmak insanı hayasız eylediği için
onun bu tavrı ümmetine sünnet olmuştur.

Vücudundaki kemikler irice ve muntazam idi.

Pazusu koluyla; uylukları da ayaklarıyla şekilce birbirine uygun idi.
Kuru yâhut ince olmayıp dolgun idiler. Her azası birbirinden güzel idi.
El ve ayak ayaları genişçe idi. El parmakları uygunluk içindeydi.

Göğsü ve karnı birbirine uygun ve aynı düzgünlükte idi. Göbeği
yuvarlaktı. Göğsünden göbeğine kadar bir çizgi hâlinde kıllar uzanırdı.

Orta boylu sayılırdı. Göze çarpacak kadar kısa; dikkat çekecek kadar da
uzun değildi. Orta boylu olmasına rağmen kendisinden uzun birinin
yanında el ayası kadar uzun görünürdü. O kişi yanından ayrılınca yine
orta boylu gösterirdi. Boyu selvi misâli düzgün idi. Bedeninde kıl yok
idi. Teni gül gibi kokardı ve yaşı ilerledikçe âdetâ tazelenirdi. Ne
zayıf; ne de etli ve göbekli idi. Her bir parmağı kalem gibi düzgün idi.

Yürürken hızlı yürürdü. O kadar ki ayakları altında yeryüzü
dürülüyormuş gibi olurdu. Yürürken ona yetişebilmek zor idi. Hayasından
yokuş iner gibi önüne eğik olarak yürür ve etrafına bakınmazdı.

Yolda birdenbire karşısına çıkıveren kişi ondan heybet duyar ve aciz kalırdı.

Konuştuğu kişiye güzel kokusu siner ve birkaç gün çıkmazdı. Bir çocuğun
başını okşasa birçok günler çocuğun kokusundan, ona Peygamberimiz’in
dokunduğu bilinirdi. O çocuk, diğer akranları arasında daima fark
edilirdi. Konuştuğu her kişi sözlerindeki güzellik ve tatlılık ile onun
kulu kölesi olmaya hazır olurdu. Etkili konuşması ile müşrikler
Müslümanlığı seçerdi. Sözlerinde ruha ferahlık veren bir edâ var idi.
Asla dedikodu ve malayâni konuşmazdı.

Kısacası yaratılış ve huyca ne o tam olarak kimseye benzer; ne de kimse
O’na benzeyebilirdi.Bir hadîs-i şerîfte; “Ben en fazla babam Hz. Âdem’e
benzerim; peygamberler içinde bana en çok bezeyen de atam Hz.
İbrahim’dir.” buyurmuştur.

Güzel Paylasım..

Sağol Her Zmn yardıma hazırız.... Herkez PEYGAMBER EFENDİMİZ (S.A.V.)İ tanısın diye emek harcıyoruz sizde okuyun bilgi edinin emeklerimiz boşa gitmemiş olur

Paylaşım için tşk +rep