On iki daireli fakir adam

On iki daireli fakir adam


Bakalım, insan ele geçiremediği şeylere karşı ne kadar hırslı, ele
geçirdiği nimetlere karşı da ne kadar şükürsüz olabiliyor, bir görelim.
Öğle namazını kıldığımız caminin avlusunda karşılaştığım bir zat, beni
kendi yaşına yakın görmüş olacak ki, sorusunu şöyle sordu:

– Buralara eskiden gelmişe benziyorsun.

– Evet, dedim. Elli seneyi geçti Yozgat’tan geleli.

– Ben de Nevşehir’den geleli elli seneyi geçti, dedikten sonra hemen ekledi:

– Ne yazık ki ben kafayı çalıştıramadım, ömrüm boşa geçti. İnşaallah
sen kafayı çalıştırmış, ömrünü boşa geçirmemiş, köşeyi dönmüşsündür!

– Anlayamadım köşeyi dönme işini, dedim. Elli sene önce gelince köşe mi dönülür?

– Elbette, dedi. Ben buraların elli sene öncesini biliyorum. O zaman
tarlaydı şimdi şu apartmanların yükseldiği yerler. Kolayca satın
alınırdı buralar. Onun için diyorum, sen erken geldiğine göre arazi
almış, belki şu apartmanlar gibi apartmanlar da dikmişsindir buralarda.

– Rabbime şükürler olsun, dedim, kirada değilim. Başımı sokacak dairem
var. Bundan dolayı şükür duyguları içindeyim. Kirada olsaydım
zorlanırdım diye düşünüyor, hep şükrediyorum. Rabbimiz olmayanlara da
ihsan eylesin, diyorum.

İnanmıyor gibi baktı yüzüme. Sonra da kelimelere basa basa sordu:

– Yani senin sadece başını sokacak bir dairen mi var şimdi?

– Öyle, dedim.

– Geldiğin senelerde buralardan üç beş tarla alıp da şimdi daireleri dizemedin mi?

– Hayır, dedim. İstanbul’a 1950’de geldiğimde öyle bir düşüncem de
yoktu, imkanım da. Ben buraya okumak için geldim. Cami harabelerinde
kalıyor, okumaya çalışıyordum. Başka meselem yoktu o günlerde.

Yüzünü buruşturup dudaklarını büktü. Mazeretimi hiç de meşru bulmamıştı
anlaşılan. Derinden bir nefes aldıktan sonra söylenmeye başladı:

– Demek sen de benim gibi kafayı dövüyorsun şimdi!

– Hayır, dedim, ben asla kafamı dövmüyorum. Tam aksine başımı sokacak
bir daire ihsan ettiği için Rabbime şükrediyorum. Sen kafanı niye
dövüyorsun? Yoksa başını sokacak bir dairen yok mu, kirada mısın hâlâ?

– Yok canım, olur mu öyle şey dedi? Dairelerim var. Hem de en değerli
yerlerde. Ne yazık ki, bir türlü ilerleyemedik, on iki dairede çakılıp
kaldık, üzerine ilaveler yapamadık. Kafamı dövüşüm bundan dolayı.
Vaktiyle ele geçen fırsatları değerlendiremeyip on iki dairede
kalışımdan dolayı. Şaşırarak sordum:

– Yani on iki dairenin sahibi olduğun halde mi, fırsatı değerlendiremedim, diyorsun? Elini boşlukta salladıktan sonra:

– On iki daire ne ki? dedi. Aslında ben on iki gökdelenin sahibi olmalıydım şimdi. Gerekçesini de şöyle açıkladı:

– Ben buraların tarla olduğunu, bedava denecek kadar ucuza satıldığını
biliyorum! Ama bunu bilmenin bir faydası yok ki şimdi. Kafayı vaktiyle
çalıştırmadıktan sonra, kalırsın işte böyle on iki daireyle!
Yumruklarsın kafanı durmadan!.. Bir ürperti geldi içime:

– Beyefendi kusura bakma, dedim senin düşüncenden korkmaya başladım. On
iki daireye sahip olmuşsun hâlâ mutlu ve huzurlu değilsin. Şükür
duyguları taşımıyorsun. Hemen uzaklaşıyorum bu türlü düşüncenin
yanından.. diyerek yürüdüm kendi istikametime doğru. O da, sahip
olamadığı gökdelenlerin hasreti içinde kafasını yumruklayarak yürüdü
kendi istikametine doğru… Yol boyunca Efendimiz (sas)’in ikazlarını
düşündüm. Şöyle tarif ediyordu ademoğlunun hırsını.

– Kendi ihtiyarladığı halde hırsı hep genç kalan ademoğulları vardır.
Bunların iki dere dolusu altını olsa, yine doymaz da der ki: “Keşke bir
üçüncü dere dolusu altınım daha olsaydı!” Böyle insanların gözünü ancak
toprak doldurur! Sadaka Rasûlullah.

Paylaşım için tşk +rep