Düşmanı için dostunu azarlayan

Düşmanı için dostunu azarlayan
Abdullah b. Mübarek Hazretleri bir vakit savaşa katılmıştı. Savaşta
karşısına çok zorlu bir düşman askeri çıkmıştı. Bu düşman askeri ile
uzun bir mücadeleye girişir. Birebir bu savaş o kadar sürer ki, vakit
namazı girmiş ve geçmek üzeredir. İbnü’l–Mübarek Hazretleri düşmanına
der ki:

– Şu kadar zamandır çarpışıyoruz, birbirimize üstünlük sağlayamadık,
benim namaz vaktim girdi ve de geçmek üzeredir. İzin ver, ben namazımı
kılayım, sonra çarpışmaya devam edelim.” Düşmanı bu öneriyi kabul eder
ve İbnü’l–Mübarek Hazretleri namaza durur. Namazı bitip çarpışmaya
başlayacakları sırada bu sefer de düşmandan bir öneri gelir:

– Sen ibadetini yaptın, bana da müsaade et, ben de putlarıma gerekli
tazimde bulunayım.” Düşman göğsünde sakladığı küçük bir putu çıkarıp
yere koyar, karşısına geçip kıyam eder. Sonra da karşısına geçip
oturur. İbnü’l–Mübarek Hazretleri düşmanının puta tazim ettiğini
görünce içinden der ki: “İşte düşmanı tam öldürecek zaman.” Yerinden
kalkar ve elinde kılıç, düşmanın başına dikilir. Tam kılıcı indireceği
zaman:

“Ahdinde dur, şüphe yok ki verilen sözün sorumluluğu vardır.” (İsra,
17/34) diye bir ses duyar. Bu sesi duyması ile birlikte ağlamaya
başlar. Düşman, başını kaldırıp baktığında, İbnü’l–Mübarek’in elinde
kılıçla ağladığını görür. Düşman sorar:

– Ne yapıyorsun? Sana ne oldu?” İbnü’l–Mübarek düşündüklerini anlattıktan sonra şöyle dedi ki:

– Senin yüzünden bizi azarladılar.” Düşman bu durumdan çok duygulanmıştır. Der ki:

– Düşmanı için dostunu azarlayan böyle bir Allah’a baş kaldırmak ve
karşı gelmek doğru bir hareket değildir.” Ardından çarpışmayı bırakarak
Müslüman olur ve mü’minlerin safına geçti.

Paylaşım için tşk +rep